|
Περνάς στην πόρτα το κλειδί
ετούτη η πόλη μια πληγή
κόβει η αλήθεια
σα μαχαίρι ακονισμένο
κι εγώ χαμένος όπως χθες
στις πολλαπλές σου εκδοχές
έχω ξεχάσει
τι ‘ναι αυτό που περιμένω
Πως μοιάζουν όλα φυσικά
και πώς τα ζούμε βιαστικά
τυφλοί αιχμάλωτοι
του χρόνου και του τόπου
στην πολλαπλή μας φυλακή
ψάχνουμε πόρτα μυστική
κράτα το βήμα σου
ν’ ακούω την ηχώ του
Γέλα ζωή μου και αυταπάτη
πληγή που ανθίζει
είν’ η αγάπη
χαρά να δίνεις κι ομορφιά
και ας παίρνεις
δάκρυα και καρφιά
Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό
πίνεις της λήθης τον καπνό
κι εγώ στο σώμα σου
δειλά ψιλαρμενίζω
ένας αστείος ιδαλγός
στα όνειρά του ναυαγός
απ’ το μηδέν
άλλη μια νύχτα ξαναρχίζω
|
Pernás stin pórta to klidí
etuti i póli mia pligí
kóvi i alíthia
sa macheri akonisméno
ki egó chaménos ópos chthes
stis pollaplés su ekdochés
écho ksechási
ti ‘ne aftó pu periméno
Pos miázun óla fisiká
ke pós ta zume viastiká
tifli echmáloti
tu chrónu ke tu tópu
stin pollaplí mas filakí
psáchnume pórta mistikí
kráta to víma su
n’ akuo tin ichó tu
Gela zoí mu ke aftapáti
pligí pu anthízi
in’ i agápi
chará na dínis ki omorfiá
ke as pernis
dákria ke karfiá
S’ éna domátio skotinó
pínis tis líthis ton kapnó
ki egó sto sóma su
dilá psilarmenízo
énas astios idalgós
sta ónirá tu nafagós
ap’ to midén
álli mia níchta ksanarchízo
|
