Στάλα στάλα το νεράκι
σου το δίνουν το φαρμάκι,
αχ, μανούλα μου επαρχία,
μια ζωή πικρή θητεία,
στο περίμενε, στο ζόρι,
σε δουλεύουν οι μαστόροι.
Μ’ ένα παραπαίδι μοιάζεις,
απ’ τη γρίλια σαν κοιτάζεις,
ό, τι σου χτυπάει στο μάτι,
κι αν μπορείς να κλέψεις κάτι.
Μα η Αθήνα δε χαρίζει,
κι η Ευρώπη φοβερίζει.
Μαύρη η νύχτα στα βουνά σου,
μαύρη και στα πεδινά σου,
τι κι αν άλλαξαν τα ήθη,
με το ίδιο παραμύθι
νανουρίζεις τα παιδιά σου
μέσα στη φτωχιά αγκαλιά σου.
Μες στους αδειανούς σου δρόμους
βόλτες μας γυρνάς.
Τα μισά απ’ όσα τάζουν
να ‘τανε για μας.
Της πρωτεύουσας τα τείχη,
θα τα σκάβεις με το νύχι.
|
Stála stála to neráki
su to dínun to farmáki,
ach, manula mu eparchía,
mia zoí pikrí thitia,
sto perímene, sto zóri,
se dulevun i mastóri.
M’ éna parapedi miázis,
ap’ ti grília san kitázis,
ó, ti su chtipái sto máti,
ki an boris na klépsis káti.
Ma i Athína de charízi,
ki i Evrópi foverízi.
Mavri i níchta sta vuná su,
mavri ke sta pediná su,
ti ki an állaksan ta íthi,
me to ídio paramíthi
nanurízis ta pediá su
mésa sti ftochiá agkaliá su.
Mes stus adianus su drómus
vóltes mas girnás.
Ta misá ap’ ósa tázun
na ‘tane gia mas.
Tis protevusas ta tichi,
tha ta skávis me to níchi.
|