|
Είναι η έρημος, είναι η πανσέληνος
είναι η ανάμνηση που παγιδεύει
χρόνοι που σβήσανε. δώρα μου αφήσανε
δάκρυα που άνθισαν στο μεσημέρι
πέτρα κι ασήμι στο καλντερίμι
δώσ’ μου της λήθης να φιλήσω το άδειο χέρι.
Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα
Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα
Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα
Σκόνη και θάλασσα, μνήμες που χάλασα
μυρίζουν όνειρο και καλοκαίρι
μοιάζει με βάλσαμο αυτό το βάσανο
που όσο κι αν σκάψω μες στη γη όλα τα ξέρει
φωνές που σώπασαν, λάφυρα χόρτασαν
κι έγιναν άνεμος ζεστός που υποφέρει
Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα
Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα
Μόνο το γέλιο σου αγάπησα πιο πάνω από σένα
|
Ine i érimos, ine i pansélinos
ine i anámnisi pu pagidevi
chróni pu svísane. dóra mu afísane
dákria pu ánthisan sto mesiméri
pétra ki asími sto kalnterími
dós’ mu tis líthis na filíso to ádio chéri.
Móno to gélio su agápisa pio páno apó séna
Móno to gélio su agápisa pio páno apó séna
Móno to gélio su agápisa pio páno apó séna
Skóni ke thálassa, mnímes pu chálasa
mirízun óniro ke kalokeri
miázi me válsamo aftó to vásano
pu óso ki an skápso mes sti gi óla ta kséri
fonés pu sópasan, láfira chórtasan
ki éginan ánemos zestós pu ipoféri
Móno to gélio su agápisa pio páno apó séna
Móno to gélio su agápisa pio páno apó séna
Móno to gélio su agápisa pio páno apó séna
|
