Φταίει η ερημιά
φταίει η έρημος
φταίει η τόση αμμουδιά
Που όλο αλλάζει μορφή στα βουνά
Κι όσο περπατώ
τόσο πουθενά
μόλις πλησιάζω εγώ
ό, τι αγάπησα φεύγει μακριά
Νύχτα, νύχτα
πέσε νύχτα να μην βλέπω
μες στα μάτια του την ξενιτιά
νύχτα, νύχτα
κείνος που ήτανε δικός μου
έγινε του κόσμου
η ερημιά
Φταίει η ερημιά
φταίει η έρημος
Που όταν φτάνω στο νερό
Δεν έχω δίψα σαν πριν να το πιω
Κι όλο περπατώ
Κι όλο στην αρχή
φταίει που μέσα μου η ψυχή
Είναι χωμάτινη, είναι από γη
|
Ftei i erimiá
ftei i érimos
ftei i tósi ammudiá
Pu ólo allázi morfí sta vuná
Ki óso perpató
tóso puthená
mólis plisiázo egó
ó, ti agápisa fevgi makriá
Níchta, níchta
pése níchta na min vlépo
mes sta mátia tu tin ksenitiá
níchta, níchta
kinos pu ítane dikós mu
égine tu kósmu
i erimiá
Ftei i erimiá
ftei i érimos
Pu ótan ftáno sto neró
Den écho dípsa san prin na to pio
Ki ólo perpató
Ki ólo stin archí
ftei pu mésa mu i psichí
Ine chomátini, ine apó gi
|