|
Ποιος πλάτανος με μάγεψε
και βρέθηκα στην γη σου
Γιατί μου φανερώθηκες
σαν ερωδιός πετώντας
Αλλάζω σε λυκάνθρωπο
και βόλι ψάχνω να `βρω
Κι ο ουρανός κι η θάλασσα
μερόνυχτα πονάνε
Ποια λίμνη με ανάδυσε
στου κόσμου σου τα πλούτη
Γιατί εξάφνου πρόβαλες
ζαρκάδι του ανέμου
Γυρεύω τον αφέντη μου,
το πλάσμα το χαμένο
Κι ο ουρανός κι η θάλασσα
μερόνυχτα παλεύουν
Ποιο πυρωμένο πέταλο
είναι για τ’ άσπρο άτι
Γιατί σαν κρίνο κρύφτηκες
στην τρύπα κροταλία
Γυρίζω πίσω πόλεμος,
πηγαίνω αμαρτία
Κι ο ουρανός κι η θάλασσα
μερόνυχτα κρατάνε
Ποιο φύσημα με κίνησε
μοιραία στην αυλή σου
Γιατί με περιφρόνησες
σαν να `μουν Δον Κιχώτης
Πεθαίνω, μα λυτρώνομαι
και να `μαι πάλι όρθιος
Κι ο ουρανός κι η θάλασσα
μερόνυχτα γιορτάζουν
|
Pios plátanos me mágepse
ke vréthika stin gi su
Giatí mu faneróthikes
san erodiós petóntas
Allázo se likánthropo
ke vóli psáchno na `vro
Ki o uranós ki i thálassa
merónichta ponáne
Pia límni me anádise
stu kósmu su ta pluti
Giatí eksáfnu próvales
zarkádi tu anému
Girevo ton afénti mu,
to plásma to chaméno
Ki o uranós ki i thálassa
merónichta palevun
Pio piroméno pétalo
ine gia t’ áspro áti
Giatí san kríno kríftikes
stin trípa krotalía
Girízo píso pólemos,
pigeno amartía
Ki o uranós ki i thálassa
merónichta kratáne
Pio físima me kínise
mirea stin avlí su
Giatí me perifrónises
san na `mun Don Kichótis
Petheno, ma litrónome
ke na `me páli órthios
Ki o uranós ki i thálassa
merónichta giortázun
|
