|
Εγώ να σου λέω
τούτη ζάλη σκοτώνει
και εσύ να μου λές
πως δε βλέπεις νεκρούς
Η πόλη τρελή
βυθισμένη στη σκόνη
φωνάζει, σπαράζει
μα εσύ δεν ακούς
Βάλε κρασί στο ποτήρι και σείσε
έλα και πες μου ξανά πως μεθάς
τα μάγια που σε πνιξαν μόνη σου λύσε
και έρωτας γίνε να μ’ αγαπάς
Εγώ να μιλώ
για τις μέρες που φύγαν
και εσύ να ρωτάς
ποιος τις πήρε και πως
Τόσες αγάπες
ρωτάω που πήγαν
απέχουμε ξέρεις
χίλια έτη φωτός
Βάλε κρασί στο ποτήρι και σείσε
έλα και πες μου ξανά πως μεθάς
τα μάγια που σε πνιξαν μόνη σου λύσε
και έρωτας γίνε να μ’ αγαπάς
|
Egó na su léo
tuti záli skotóni
ke esí na mu lés
pos de vlépis nekrus
I póli trelí
vithisméni sti skóni
fonázi, sparázi
ma esí den akus
Oále krasí sto potíri ke sise
éla ke pes mu ksaná pos methás
ta mágia pu se pniksan móni su líse
ke érotas gine na m’ agapás
Egó na miló
gia tis méres pu fígan
ke esí na rotás
pios tis píre ke pos
Tóses agápes
rotáo pu pígan
apéchume kséris
chília éti fotós
Oále krasí sto potíri ke sise
éla ke pes mu ksaná pos methás
ta mágia pu se pniksan móni su líse
ke érotas gine na m’ agapás
|
