Ο δρόμος στένεψε και δύο δε χωράνε
η νύχτα πέφτει να σκεπάσει το φιλί
κοιτώ τα μάτια σου που πια δε μου μιλάνε
τα σχέδιά μας που δε κράτησαν πολύ
Έτσι είναι η αγάπη τελειώνει το πρωί
μα αφήνει πάντα κάτι να ομορφαίνει τη ζωή
Έτσι είναι η αγάπη φεύγει μόνη το πρωί
πριν μπει το κασκόλ στην πλάτη
και τα λάθη συγχωρεί
Μέσα στο πέλαγος τα κύματα ξυπνάνε
και οι στιγμές μας δύο βλέμματα κενά
γι’ αλλού κινήσανε τα σώματα να πάνε
μα αυτά σταμάτησαν στου δρόμου τα στενά
|
O drómos sténepse ke dío de choráne
i níchta péfti na skepási to filí
kitó ta mátia su pu pia de mu miláne
ta schédiá mas pu de krátisan polí
Έtsi ine i agápi telióni to pri
ma afíni pánta káti na omorfeni ti zoí
Έtsi ine i agápi fevgi móni to pri
prin bi to kaskól stin pláti
ke ta láthi sigchori
Mésa sto pélagos ta kímata ksipnáne
ke i stigmés mas dío vlémmata kená
gi’ allu kinísane ta sómata na páne
ma aftá stamátisan stu drómu ta stená
|