|
Έτσι όπως έμπαινε το φως
κρυφά μεσ’ απ’ τις γρίλιες
ανταύγειες παίζαν χίλιες
στο σώμα σου κρυφτό.
Κοιμόσουν ήσυχα κι εγώ
ένιωθα να μη σ’ έχω
κι αν θέλω, δεν αντέχω
άλλο ένα βράδυ σαν κι αυτό.
Κι άκουγα την ανάσα σου
μύριζα τα μαλλιά σου
γελούσες στα όνειρά σου
κι ήταν το φως σκιά σου.
Ξημέρωνε και πέρασα
κοιτώντας σε το βράδυ
κι έψαχνα στο σκοτάδι
τη δύναμη να βρω.
Μόλις θα φύγεις το πρωί
να μη σ’ αναζητήσω
για πάντα να κρατήσω
μονάχα τούτη τη στιγμή.
|
Έtsi ópos ébene to fos
krifá mes’ ap’ tis grílies
antavgies pezan chílies
sto sóma su kriftó.
Kimósun ísicha ki egó
éniotha na mi s’ écho
ki an thélo, den antécho
állo éna vrádi san ki aftó.
Ki ákuga tin anása su
míriza ta malliá su
geluses sta ónirá su
ki ítan to fos skiá su.
Ksimérone ke pérasa
kitóntas se to vrádi
ki épsachna sto skotádi
ti dínami na vro.
Mólis tha fígis to pri
na mi s’ anazitíso
gia pánta na kratíso
monácha tuti ti stigmí.
|
