Εδώ δεν είναι το Πασαλιμάνι
μήτε χαρά για ν’ ακουστεί
σα μια φωνή ο κόσμος σου με φτάνει
από παλιά κι αξέχαστη γιορτή.
Μου λες πως πέρασε ο καιρός
κι όλο πως έχει, πως έχει ο Θεός,
πως έχει και δε μας ξεχνάει
την κάθε πρώτη του μηνός.
Εδώ δεν έχει πόρτα να χτυπήσεις
μήτε κορίτσια να μιλάς
κι ο δρόμος που σε λίγο θα γνωρίσεις
θέλει κι αυτόν να τον παρακαλάς.
|
Edó den ine to Pasalimáni
míte chará gia n’ akusti
sa mia foní o kósmos su me ftáni
apó paliá ki akséchasti giortí.
Mu les pos pérase o kerós
ki ólo pos échi, pos échi o Theós,
pos échi ke de mas ksechnái
tin káthe próti tu minós.
Edó den échi pórta na chtipísis
míte korítsia na milás
ki o drómos pu se lígo tha gnorísis
théli ki aftón na ton parakalás.
|