Αφού αργεί αυτή η στιγμή
τ’ οξυγόνο δεν αρκεί και τελειώνει η υπομονή
παντού σιγή η σκέψη σου πληγή
και γίνονται τα λόγια μου κραυγή
Έχω ανάγκη να σε δω
κι όσο λείπεις στη ζωή
τόσο η φλέβα στο λαιμό
κόβει την αναπνοή
Έχω ανάγκη να σε δω
στον καθρέφτη της ψυχής
θα ’χω μάτια ανοιχτά
μόνο αν έρθεις να με βρεις
Η μοναξιά δε με ρωτά
και βάζει πιο βαθιά το μαχαίρι στην καρδιά
Κορμί κενό το δέρμα μου στεγνό
σκοτείνιασε το φως τ’ αληθινό
Έχω ανάγκη να σε δω
κι όσο λείπεις στη ζωή
τόσο η φλέβα στο λαιμό
κόβει την αναπνοή
Έχω ανάγκη να σε δω
στον καθρέφτη της ψυχής
θα ’χω μάτια ανοιχτά
μόνο αν έρθεις να με βρεις
|
Afu argi aftí i stigmí
t’ oksigóno den arki ke telióni i ipomoní
pantu sigí i sképsi su pligí
ke ginonte ta lógia mu kravgí
Έcho anágki na se do
ki óso lipis sti zoí
tóso i fléva sto lemó
kóvi tin anapnoí
Έcho anágki na se do
ston kathréfti tis psichís
tha ’cho mátia anichtá
móno an érthis na me vris
I monaksiá de me rotá
ke vázi pio vathiá to macheri stin kardiá
Kormí kenó to dérma mu stegnó
skotiniase to fos t’ alithinó
Έcho anágki na se do
ki óso lipis sti zoí
tóso i fléva sto lemó
kóvi tin anapnoí
Έcho anágki na se do
ston kathréfti tis psichís
tha ’cho mátia anichtá
móno an érthis na me vris
|