Δεν είναι το σκοτάδι, σαν έρχεται το βράδυ,
που με φοβίζει, μάτια μου,
μα είναι που μου λείπεις και γίνομαι αλήτης,
και που, παντού, σκορπίζω τα κομμάτια μου.
Δε φταίει μόνο η μοναξιά,
μα φταίει ό,τι σε θυμίζει,
πονάει μέσα μου η καρδιά
και το κενό που δε γεμίζει.
Δεν είναι τα σημάδια απ’ τα γλυκά σου χάδια,
που ακόμα καίνε, μάτια μου,
μα είναι που μου λείπεις και γίνομαι αλήτης,
και που, παντού, σκορπίζω τα κομμάτια μου.
Δε φταίει μόνο η μοναξιά,
μα φταίει ό,τι σε θυμίζει,
πονάει μέσα μου η καρδιά
και το κενό που δε γεμίζει.
|
Den ine to skotádi, san érchete to vrádi,
pu me fovízi, mátia mu,
ma ine pu mu lipis ke ginome alítis,
ke pu, pantu, skorpízo ta kommátia mu.
De ftei móno i monaksiá,
ma ftei ó,ti se thimízi,
ponái mésa mu i kardiá
ke to kenó pu de gemízi.
Den ine ta simádia ap’ ta gliká su chádia,
pu akóma kene, mátia mu,
ma ine pu mu lipis ke ginome alítis,
ke pu, pantu, skorpízo ta kommátia mu.
De ftei móno i monaksiá,
ma ftei ó,ti se thimízi,
ponái mésa mu i kardiá
ke to kenó pu de gemízi.
|