|
Στην ταβέρνα το βράδυ ένας νιός
τραγουδάει και κλαίει ο φτωχός,
στο ποτήρι του στάλα δεν αφήνει,
αχ, τι μεράκι να έχει κι όλο πίνει.
Ο παλιόκοσμος όλος τον γελά,
τον πειράζουν μα ’κείνος δε μίλα
και θλιμένος λέει στον ταβερνιάρη,
αχ, πιάσ’ ακόμα Μήτσ’ απο το γιοματάρι.
Μα ένα βράδυ που θύμωσε ο νιος,
το ποτήρι του σπάζει σαν τρελός
και φωνάζει, ε ρε ντουνιά προδότη,
αχ, δε λυπάσαι την όμορφη τη νιότη.
Γιατί πίνω και κλαίγω και γελώ,
με νομίζουνε όλοι για τρελό,
μα κανείς δε ρωτά το γιατί πίνω,
αχ, στη φτωχή μου καρδιά τι πίκρες δίνω.
Στο χωριό μου παντρεύτηκα κι εγώ,
μα δεν πρόφτασα γυναίκα να χαρώ,
οι εχθροί μου με βάλανε στα λόγια
αχ και μια νύχτα τη σκότωσα τη δόλια.
Τίποτ’ άλλο δεν έχω να σας ‘πω,
αυτό είναι το μαύρο μυστικό
και γυρεύω τα μάτια μου πριν κλείσω,
αχ, με κρασάκι τη φλόγα μου να σβήσω
|
Stin tavérna to vrádi énas niós
tragudái ke klei o ftochós,
sto potíri tu stála den afíni,
ach, ti meráki na échi ki ólo píni.
O paliókosmos ólos ton gelá,
ton pirázun ma ’kinos de míla
ke thliménos léi ston taverniári,
ach, piás’ akóma Míts’ apo to giomatári.
Ma éna vrádi pu thímose o nios,
to potíri tu spázi san trelós
ke fonázi, e re ntuniá prodóti,
ach, de lipáse tin ómorfi ti nióti.
Giatí píno ke klego ke geló,
me nomízune óli gia treló,
ma kanis de rotá to giatí píno,
ach, sti ftochí mu kardiá ti píkres díno.
Sto chorió mu pantreftika ki egó,
ma den próftasa gineka na charó,
i echthri mu me válane sta lógia
ach ke mia níchta ti skótosa ti dólia.
Típot’ állo den écho na sas ‘po,
aftó ine to mavro mistikó
ke girevo ta mátia mu prin kliso,
ach, me krasáki ti flóga mu na svíso
|
