Πάνω τ’ αστέρια και τα ταβάνια,
κάτω σβησμένα τα πυροφάνια,
τα δαχτυλίδια φέρνουν χειμώνες,
για να σκουριάζουν τους αρραβώνες.
Κι εσύ για μένα ρωτάς,
καράβια που φεύγουν κοιτάς
Δεν ξέρω ποιος είναι ο ήλιος, ποιο το φεγγάρι,
όσα έχω μάθει μου τα `χουν πάρει
κάτι αγάπες σαν καταρράκτες,
μου ξεριζώσαν του νου τους φράχτες.
Κι εσύ που για μένα ρωτάς,
στο ίδιο κενό περπατάς.
Φύλλο και φτερό,
μοιάζουμε κι οι δυο,
φύλλο και φτερό,
κόντρα στον καιρό.
Των υφασμάτων τα μαύρα τόπια,
στων φαντασμάτων τα κατατόπια,
για τις ψυχές μας σακάκια ράβουν,
στις αγκαλιές μας μαχαίρια θάβουν.
Κι εσύ που για μένα ρωτάς,
πιο μαύρα από μένα φοράς.
Και πάλι πάνω τ’ αστέρια και τα ταβάνια,
κάτω τα βράχια και τα λιμάνια,
πλοία κι ανθρώποι μ’ ένα τσιγάρο,
στο πέλαγό τους να ψάχνουν φάρο.
Κι εσύ που για μένα ρωτάς,
στο ίδιο ταξίδι με πας
|
Páno t’ astéria ke ta tavánia,
káto svisména ta pirofánia,
ta dachtilídia férnun chimónes,
gia na skuriázun tus arravónes.
Ki esí gia ména rotás,
karávia pu fevgun kitás
Den kséro pios ine o ílios, pio to fengári,
ósa écho máthi mu ta `chun pári
káti agápes san katarráktes,
mu kserizósan tu nu tus fráchtes.
Ki esí pu gia ména rotás,
sto ídio kenó perpatás.
Fíllo ke fteró,
miázume ki i dio,
fíllo ke fteró,
kóntra ston keró.
Ton ifasmáton ta mavra tópia,
ston fantasmáton ta katatópia,
gia tis psichés mas sakákia rávun,
stis agkaliés mas macheria thávun.
Ki esí pu gia ména rotás,
pio mavra apó ména forás.
Ke páli páno t’ astéria ke ta tavánia,
káto ta vráchia ke ta limánia,
plia ki anthrópi m’ éna tsigáro,
sto pélagó tus na psáchnun fáro.
Ki esí pu gia ména rotás,
sto ídio taksídi me pas
|