Σκόρπιο χαρτί μελάνι ρουφάει.
άδειο γυαλί πια δε μας μεθάει
και μια μορφή παιδική βγαίνει απ’ τους τοίχους,
φτιάχνει τη μουσική φτιάχνει και τους στίχους.
Ξαναρωτάει
μια τα βλέμματα μια τα κύματα.
Ξαναρχινάει κάποια βήματα
μα στο δρόμο τα ξεχνάει.
Κάνει πάλι να βγει και βυθίζεται.
Δίνει μια στον αφρό, εμφανίζεται.
Ίδιο βιολί αιώνες κρατάει,
κάθε στιγμή την άλλη τραβάει
Το κάθε τι διαρκεί όσο κι ένα βράδυ
πριν μια για πάντα χαθεί πάλι στο σκοτάδι.
Ξαναρωτάει
μια τα χρώματα τα κύματα.
Ξαναρχινάει κάποια βήματα
μα στο δρόμο τα ξεχνάει.
|
Skórpio chartí meláni rufái.
ádio gialí pia de mas methái
ke mia morfí pedikí vgeni ap’ tus tichus,
ftiáchni ti musikí ftiáchni ke tus stíchus.
Ksanarotái
mia ta vlémmata mia ta kímata.
Ksanarchinái kápia vímata
ma sto drómo ta ksechnái.
Káni páli na vgi ke vithízete.
Díni mia ston afró, emfanízete.
Ίdio violí eónes kratái,
káthe stigmí tin álli travái
To káthe ti diarki óso ki éna vrádi
prin mia gia pánta chathi páli sto skotádi.
Ksanarotái
mia ta chrómata ta kímata.
Ksanarchinái kápia vímata
ma sto drómo ta ksechnái.
|