|
Κι αν σου μιλώ ψιθυριστά
κι αν σ’ αγαπώ συλλαβιστά
είναι που σε βλέπω
στ’ όνειρό μου κάτι βράδια
να με ντύνεις χάδια μεταξωτά.
Είναι που φοβάμαι
μην ξυπνήσω και σε χάσω
μήπως σε ξεχάσω, οριστικά.
Κι αν σου μιλώ με μια φωνή
που δεν ακούν οι ουρανοί
είναι που `χεις γίνει
γελαστή φωτογραφία
έχρωμη απουσία, όλο νερά.
Είναι που χαϊδεύω
το σακάκι σου τα βράδια
και φορώ τα χάδια, μαύρα κουμπιά.
Είναι που δε βρίσκω
σε κανένα μονοπάτι
ένα χαλικάκι του γυρισμού.
Γίνε φωτιά να σε κοιτώ
γίνε τραγούδι στο στόμα
γίνε γιορτή να ξεχαστώ
κρύψου παντού να σε βρω.
|
Ki an su miló psithiristá
ki an s’ agapó sillavistá
ine pu se vlépo
st’ óniró mu káti vrádia
na me ntínis chádia metaksotá.
Ine pu fováme
min ksipníso ke se cháso
mípos se ksecháso, oristiká.
Ki an su miló me mia foní
pu den akun i urani
ine pu `chis gini
gelastí fotografía
échromi apusía, ólo nerá.
Ine pu chaidevo
to sakáki su ta vrádia
ke foró ta chádia, mavra kubiá.
Ine pu de vrísko
se kanéna monopáti
éna chalikáki tu girismu.
Gine fotiá na se kitó
gine tragudi sto stóma
gine giortí na ksechastó
krípsu pantu na se vro.
|
