Σβήσαν τ’άστρα τ’ουρανού
κι όμως δεν κοιμάμαι
Όλο μου ’ρχεσαι στον νου
κι όλο σε θυμάμαι
Ο πόνος δεν περνά με τον καιρό
αφού να σε ξεχάσω δεν μπορώ
Έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου
κι ακόμα σ’έχω στην καρδιά μου
Είναι άλλοι που ξεχνούν
κι αγαπούνε πάλι
μα εγώ δεν προσπαθώ
να βρω αγάπη άλλη
Για σένα θα πεθάνω μιαν αυγή,
για σένα θα πονάω στη ζωή
Έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου
κι ακόμα σ’έχω στην καρδιά μου
Σβήσαν τ’άστρα τ’ουρανού,
παίρνει και χαράζει
κι ο δικός σου ο καημός
την καρδιά μου σφάζει
Για σένα κάθε βράδυ ξενυχτώ,
στα όνειρά μου να ’ρθεις σε ζητώ
Έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου
κι ακόμα σ’έχω στην καρδιά μου
|
Svísan t’ástra t’uranu
ki ómos den kimáme
Όlo mu ’rchese ston nu
ki ólo se thimáme
O pónos den perná me ton keró
afu na se ksecháso den boró
Έginan gkríza ta malliá mu
ki akóma s’écho stin kardiá mu
Ine álli pu ksechnun
ki agapune páli
ma egó den prospathó
na vro agápi álli
Gia séna tha petháno mian avgí,
gia séna tha ponáo sti zoí
Έginan gkríza ta malliá mu
ki akóma s’écho stin kardiá mu
Svísan t’ástra t’uranu,
perni ke charázi
ki o dikós su o kaimós
tin kardiá mu sfázi
Gia séna káthe vrádi ksenichtó,
sta ónirá mu na ’rthis se zitó
Έginan gkríza ta malliá mu
ki akóma s’écho stin kardiá mu
|