|
Πόσο νομίζεις πως θ’ αντέξω
να βλέπω τη ζωή σου απ’ έξω
και να μην ξέρω αν θα διαλέξω
ζωή ή θάνατο
Πρέπει κι εγώ ν’ αποφασίσω
με ποιον θα πάω και ποιον θ’ αφήσω,
τι θα γκρεμίσω, τι θα χτίσω,
σε ποια ανηφόρα περπατώ.
Για μιαν αγάπη τα πάντα δέχτηκα,
μα τώρα ξέρω πως θα χαθώ.
Για την αγάπη τόσα συγχώρεσα,
μα δεν το μπόρεσα να υποκριθώ.
Τώρα μπροστά στ’ αδιέξοδό μου
ψάχνω να βρω την έξοδό μου,
αυτήν που βγάζει στ’ όνειρό μου
και στα λημέρια σου.
Όμως εσύ με θέλεις σκόρπια
μες στα δικά σου κατατόπια,
ίδια ακριβώς με όποια κι όποια
τυχαία βρεθεί στα χέρια σου.
Για μιαν αγάπη τα πάντα δέχτηκα,
μα τώρα ξέρω πως θα χαθώ.
Για την αγάπη τόσα συγχώρεσα,
μα δεν το μπόρεσα να υποκριθώ.
|
Póso nomízis pos th’ antékso
na vlépo ti zoí su ap’ ékso
ke na min kséro an tha dialékso
zoí í thánato
Prépi ki egó n’ apofasíso
me pion tha páo ke pion th’ afíso,
ti tha gkremíso, ti tha chtíso,
se pia anifóra perpató.
Gia mian agápi ta pánta déchtika,
ma tóra kséro pos tha chathó.
Gia tin agápi tósa sigchóresa,
ma den to bóresa na ipokrithó.
Tóra brostá st’ adiéksodó mu
psáchno na vro tin éksodó mu,
aftín pu vgázi st’ óniró mu
ke sta liméria su.
Όmos esí me thélis skórpia
mes sta diká su katatópia,
ídia akrivós me ópia ki ópia
tichea vrethi sta chéria su.
Gia mian agápi ta pánta déchtika,
ma tóra kséro pos tha chathó.
Gia tin agápi tósa sigchóresa,
ma den to bóresa na ipokrithó.
|
