Πως βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που ο ήλιος με ξεραίνει
δεν είμ’ έρημος, δεν είμαι νησί
μα ούτε κι η Ελένη
και το `ξερες.
Πως θα μοιάζω μετά από καιρό
πως μ’ έχεις σημαδέψει
με κρατάς και να φύγω δεν μπορώ
κανείς μας δε θ’ αντέξει
και το `ξερες.
Πέφτω στη θάλασσα και πάλι βρέχομαι
και πάλι έρχομαι κοντά.
Μέσα απ’ τα κύματα πιάνω τα σήματα
που με φωνάζουν στ’ ανοιχτά.
Πως βαριέμαι σε τούτη την ακτή
που μ’ έχεις φυλακίσει
δεν είμ’ άνεμος, δεν είμαι πανί
δε λέει να φυσήξει
και το `ξερες.
Πως θα μοιάζουν μετά από καιρό
οράματα που ζούμε
στην ακτή με τ’ αθάνατο νερό
κι οι δυο μας θα χαθούμε
και το `ξερες.
|
Pos variéme se tuti tin aktí
pu o ílios me ksereni
den im’ érimos, den ime nisí
ma ute ki i Eléni
ke to `kseres.
Pos tha miázo metá apó keró
pos m’ échis simadépsi
me kratás ke na fígo den boró
kanis mas de th’ antéksi
ke to `kseres.
Péfto sti thálassa ke páli vréchome
ke páli érchome kontá.
Mésa ap’ ta kímata piáno ta símata
pu me fonázun st’ anichtá.
Pos variéme se tuti tin aktí
pu m’ échis filakísi
den im’ ánemos, den ime paní
de léi na fisíksi
ke to `kseres.
Pos tha miázun metá apó keró
orámata pu zume
stin aktí me t’ athánato neró
ki i dio mas tha chathume
ke to `kseres.
|