|
Μια κορνίζα κοιτάζω
Με σπασμένο το τζάμι
Κι ένα δάκρυ σκουπίζω
Στο χαρτί στο μελάνι
Πάλι απόψε σου γράφω
Πως σε θέλω ακόμα
Περιμένω απαντήσεις
Από χάρτινο σώμα
Πότε θα γυρίσεις
Πότε σε ρωτάω
Ποτέ μου απαντάει
Ποτέ η φωτογραφία σου
Στον τοίχο τρελαμένη
Θυμωμένη
Την πετάω
Και γίνεται συντρίμμια
Και κομμάτια η παρουσία σου
Πότε θα γυρίσεις
Πότε σε ρωτάω
Ποτέ μου απαντάει
Ποτέ η φωτογραφία σου
Στον τοίχο τρελαμένη
Θυμωμένη
Την πετάω
Και γίνεται συντρίμμια
Και κομμάτια η παρουσία σου
Κι ύστερα τρέμοντας
Πάλι σφιχτά την αγκαλιάζω
Και μέσα στην απόγνωση
Που μ’ άφησες βουλιάζω
Έχω φτάσει κι απόψε
Ως τα όριά της τρέλας
Το αντίο σου μοιάζει
Το μαχαίρι της Στέλλας
Με χτυπάει με καρφώνει
Και με κάνει κομμάτια
Και κοιτάζω χαμένη
Τα θολά σου τα μάτια
|
Mia korníza kitázo
Me spasméno to tzámi
Ki éna dákri skupízo
Sto chartí sto meláni
Páli apópse su gráfo
Pos se thélo akóma
Periméno apantísis
Apó chártino sóma
Póte tha girísis
Póte se rotáo
Poté mu apantái
Poté i fotografía su
Ston ticho trelaméni
Thimoméni
Tin petáo
Ke ginete sintrímmia
Ke kommátia i parusía su
Póte tha girísis
Póte se rotáo
Poté mu apantái
Poté i fotografía su
Ston ticho trelaméni
Thimoméni
Tin petáo
Ke ginete sintrímmia
Ke kommátia i parusía su
Ki ístera trémontas
Páli sfichtá tin agkaliázo
Ke mésa stin apógnosi
Pu m’ áfises vuliázo
Έcho ftási ki apópse
Os ta óriá tis trélas
To antío su miázi
To macheri tis Stéllas
Me chtipái me karfóni
Ke me káni kommátia
Ke kitázo chaméni
Ta tholá su ta mátia
|
