|
Πῶς οἱ δρόμοι εὐωδᾶνε μὲ βάγια στρωμένοι,
ἡλιοπάτητοι δρόμοι καὶ γύρω μπαξέδες!
Ἡ χαρὰ τῆς γιορτῆς ὅλο πιότερο αυξαίνει
καὶ μακριάθε βογγάει καὶ μακριάθε ἀνεβαίνει.
Ἄ! πὼς εἶχα σὰ μάνα κι᾿ ἐγὼ λαχταρήσει
(ἦταν ὄνειρο κι᾿ ἔμεινεν, ἄχνα καὶ πάει)
σὰν καὶ τ᾿ ἄλλα σου ἀδέρφια νὰ σ᾿ εἶχα γεννήσει
κι᾿ ἀπὸ δόξες ἀλάργα κι᾿ ἀλάργα ἀπὸ μίση!
Κατεβάζω στὰ μάτια τὴ μάβρην ὀμπόλια,
γιὰ νὰ πάψη κι᾿ ὁ νοῦς μὲ τὰ μάτια νὰ βλέπῃ. . .
Ξεφαντώνουν τ᾿ ἀηδόνια στὰ γύρω περβόλια,
λεϊμονιᾶς σὲ κυκλώνει λεφτὴ μοσκοβόλια.
Φεύγεις πάνου στὴν ἄνοιξη, γιέ μου, καλέ μου,
ἄνοιξή μου γλυκιά, γυρισμὸ ποὺ δὲν ἔχεις.
Ἡ ὀμορφιά σου βασίλεψε κίτρινη, γιέ μου,
δὲ μιλᾷς, δὲν κοιτᾷς, πῶς μαδιέμαι, γλυκέ μου!
Μὰ γιατί νὰ σταθῇς νὰ σὲ πιάσουν! Κι᾿ ἀκόμα
σὰ ρωτήσανε: «Ποιὸς ὁ Χριστός;» τι ῾πες «Νά με!»
Ἄχ! δὲν ξέρει τι λέει τὸ πικρό μου τὸ στόμα!
Τριάντα χρόνια, παιδί μου, δὲ σ᾿ ἔμαθ᾿ ἀκόμα!
|
Pῶs oἱ drómi eὐodᾶne mὲ vágia stroméni,
ἡliopátiti drómi kaὶ giro baksédes!
Ἡ charὰ tῆs giortῆs ὅlo piótero afkseni
kaὶ makriáthe vongái kaὶ makriáthe ἀneveni.
Ἄ! pὼs eἶcha sὰ mána ki᾿ ἐgὼ lachtarísi
(ἦtan ὄniro ki᾿ ἔminen, ἄchna kaὶ pái)
sὰn kaὶ t᾿ ἄlla su ἀdérfia nὰ s᾿ eἶcha gennísi
ki᾿ ἀpὸ dókses ἀlárga ki᾿ ἀlárga ἀpὸ mísi!
Katevázo stὰ mátia tὴ mávrin ὀbólia,
giὰ nὰ pápsi ki᾿ ὁ noῦs mὲ tὰ mátia nὰ vlépῃ. . .
Ksefantónun t᾿ ἀidónia stὰ giro pervólia,
leimoniᾶs sὲ kiklóni leftὴ moskovólia.
Fevgis pánu stὴn ἄniksi, gié mu, kalé mu,
ἄniksí mu glikiá, girismὸ poὺ dὲn ἔchis.
Ἡ ὀmorfiá su vasílepse kítrini, gié mu,
dὲ milᾷs, dὲn kitᾷs, pῶs madiéme, gliké mu!
Mὰ giatí nὰ stathῇs nὰ sὲ piásun! Ki᾿ ἀkóma
sὰ rotísane: «Piὸs ὁ Christós;» ti ῾pes «Ná me!»
Ἄch! dὲn kséri ti léi tὸ pikró mu tὸ stóma!
Triánta chrónia, pedí mu, dὲ s᾿ ἔmath᾿ ἀkóma!
|
