Μ’ έχεις κάνει να μην ξέρω τι μου γίνεται
να φτιάχνω μόνος τον καφέ μου και να χύνεται
μ’ έχεις κάνει, μ’ έχεις κάνει, μ’ έχεις κάνει
μ’ έχεις κάνει και ο ύπνος δε με πιάνει
Και τώρα μόνος σ’ αναζητάω
στην μοναξιά μου παραμιλάω
εγώ δεν ήμουνα για τέτοιους έρωτες
και είναι οι νύχτες μου αξημέρωτες
Δε σου φτάνει την ζωή μου που την έσβησες
που ‘χα όνειρα για σένα και τα γκρέμισες
δεν σου φτάνει, δε σου φτάνει, δε σου φτάνει
δεν σου φτάνει που για σένα έχω πεθάνει
Και τώρα μόνος σ’ αναζητάω
στην μοναξιά μου παραμιλάω
εγώ δεν ήμουνα για τέτοιους έρωτες
και είναι οι νύχτες μου αξημέρωτες
|
M’ échis káni na min kséro ti mu ginete
na ftiáchno mónos ton kafé mu ke na chínete
m’ échis káni, m’ échis káni, m’ échis káni
m’ échis káni ke o ípnos de me piáni
Ke tóra mónos s’ anazitáo
stin monaksiá mu paramiláo
egó den ímuna gia tétius érotes
ke ine i níchtes mu aksimérotes
De su ftáni tin zoí mu pu tin ésvises
pu ‘cha ónira gia séna ke ta gkrémises
den su ftáni, de su ftáni, de su ftáni
den su ftáni pu gia séna écho petháni
Ke tóra mónos s’ anazitáo
stin monaksiá mu paramiláo
egó den ímuna gia tétius érotes
ke ine i níchtes mu aksimérotes
|