|
Τα κορμιά μας γίναν ξένα
κι είναι καταδικασμένα
να μην αγκαλιάζονται.
Πόσα λόγια από μένα
άκουσες απελπισμένα
κι όλα κομματιάζονται
Και τα χαλάσαμε και τα χαλάσαμε
ότι μας έδενε εμείς το χάσαμε
και τα χαλάσαμε κοίτα που φτάσαμε
ό, τι μας κράταγε εμείς το σπάσαμε
Κάθε μέρα κάθε ώρα κάθε μου στιγμή
κρατάω για συντροφιά το πρόσωπό σου
κάθε νύχτα που περνάει ως το πρωινό
το σώμα μου ζητάει το δικό σου
Τα κορμιά μας ήταν ένα
κι είναι τώρα δανεισμένα
σε στιγμές που χάνονται
Πόσα πήρες από μένα
και τα έχεις αφημένα
και καταδικάζονται
|
Ta kormiá mas ginan kséna
ki ine katadikasména
na min agkaliázonte.
Pósa lógia apó ména
ákuses apelpisména
ki óla kommatiázonte
Ke ta chalásame ke ta chalásame
óti mas édene emis to chásame
ke ta chalásame kita pu ftásame
ó, ti mas krátage emis to spásame
Káthe méra káthe óra káthe mu stigmí
kratáo gia sintrofiá to prósopó su
káthe níchta pu pernái os to prinó
to sóma mu zitái to dikó su
Ta kormiá mas ítan éna
ki ine tóra danisména
se stigmés pu chánonte
Pósa píres apó ména
ke ta échis afiména
ke katadikázonte
|
