Και θέλω να ’ναι νύχτα και να βρέχει
και να ’ναι το αγκάλιασμα τρελό,
σαν να ’ναι οι τελευταίες οι στιγμές μας
στερνές στιγμές που ζω και σε φιλώ.
Και να ’μαστε στο πάθος μας δοσμένοι,
εξαίσια, γλυκά, σπαραχτικά,
έν’ άστρο μοναχό στην οικουμένη
που μύρια θα γενεί βεγγαλικά.
Και θέλω να σταλάζω στην καρδιά σου
σταλιά-σταλιά μια ολόκληρη ζωή,
ζωή που τη σπατάλησα μακριά σου,
αγάπη μου παλιά παντοτινή.
Και να ’μαστε στο πάθος μας δοσμένοι,
εξαίσια, γλυκά, σπαραχτικά,
έν’ άστρο μοναχό στην οικουμένη
που μύρια θα γενεί βεγγαλικά.
|
Ke thélo na ’ne níchta ke na vréchi
ke na ’ne to agkáliasma treló,
san na ’ne i teleftees i stigmés mas
sternés stigmés pu zo ke se filó.
Ke na ’maste sto páthos mas dosméni,
eksesia, gliká, sparachtiká,
én’ ástro monachó stin ikuméni
pu míria tha geni vengaliká.
Ke thélo na stalázo stin kardiá su
staliá-staliá mia olókliri zoí,
zoí pu ti spatálisa makriá su,
agápi mu paliá pantotiní.
Ke na ’maste sto páthos mas dosméni,
eksesia, gliká, sparachtiká,
én’ ástro monachó stin ikuméni
pu míria tha geni vengaliká.
|