Κάνεις κύκλους συνεχώς, πεινασμένος αετός
Με τα χέρια ανοίγεις δρόμο για να φύγεις
Δεν υπάρχει άλλος τόπος, ο δικός σου μόνο τρόπος
Ότι έχασες εδώ θα το κερδίσεις
Από σένα ο φόβος τρώει και μεγαλώνει
Και στις φλέβες τρέχει τώρα μόνο χιόνι
Ή θα βλέπεις το ποτάμι να κυλάει
Ή θα πιάσεις ένα κύμα κι όπου πάει
Eίναι θάλασσα η ζωή, ούτε τέλος ούτε αρχή
Και πηγάδια με νερό για να μεθύσεις
Δεν υπάρχει αλλού σφυγμός ούτε άλλος ουρανός
Ότι κέρδισες εδώ θα το αφήσεις
|
Kánis kíklus sinechós, pinasménos aetós
Me ta chéria anigis drómo gia na fígis
Den ipárchi állos tópos, o dikós su móno trópos
Όti échases edó tha to kerdísis
Apó séna o fóvos trói ke megalóni
Ke stis fléves tréchi tóra móno chióni
Ή tha vlépis to potámi na kilái
Ή tha piásis éna kíma ki ópu pái
Ine thálassa i zoí, ute télos ute archí
Ke pigádia me neró gia na methísis
Den ipárchi allu sfigmós ute állos uranós
Όti kérdises edó tha to afísis
|