Κάπως έτσι οι αγάπες τελειώνουνε,
ένας φεύγει κι ένας μένει να θυμάται.
Κάπως έτσι και τα δάκρυα στεγνώνουνε
κι όποιος μένει πιο πολύ αυτός λυπάται.
Ό,τι ωραίο κρατάει λίγο,
ήταν μοιραίο πρώτη να φύγω,
ήταν μοιραίο να μ’ αγαπήσεις,
να μην μπορέσεις να με κρατήσεις.
Κάπως έτσι οι αγάπες τελειώνουνε,
ένας φεύγει κι ένας μένει να θυμάται.
Κάπως έτσι και τα δάκρυα στεγνώνουνε
κι όποιος μένει πιο πολύ αυτός λυπάται.
Οι αναμνήσεις λόγια χαμένα,
μη με γυρίζεις στα περασμένα.
Ήταν μοιραίο να σε προδώσω,
ίσως μια μέρα το μετανιώσω.
Κάπως έτσι οι αγάπες τελειώνουνε,
ένας φεύγει κι ένας μένει να θυμάται.
Κάπως έτσι και τα δάκρυα στεγνώνουνε
κι όποιος μένει πιο πολύ αυτός λυπάται.
|
Kápos étsi i agápes teliónune,
énas fevgi ki énas méni na thimáte.
Kápos étsi ke ta dákria stegnónune
ki ópios méni pio polí aftós lipáte.
Ό,ti oreo kratái lígo,
ítan mireo próti na fígo,
ítan mireo na m’ agapísis,
na min borésis na me kratísis.
Kápos étsi i agápes teliónune,
énas fevgi ki énas méni na thimáte.
Kápos étsi ke ta dákria stegnónune
ki ópios méni pio polí aftós lipáte.
I anamnísis lógia chaména,
mi me girízis sta perasména.
Ήtan mireo na se prodóso,
ísos mia méra to metanióso.
Kápos étsi i agápes teliónune,
énas fevgi ki énas méni na thimáte.
Kápos étsi ke ta dákria stegnónune
ki ópios méni pio polí aftós lipáte.
|