Άλλη μια μέρα πέρασε, που είσαι μακριά μου,
πάλι μέσα στη νυχτιά γράφω στην κάμαρά μου,
με χαρά και αναμνήσεις
την ψυχή μου να γεμίσεις.
Γράφω μέσα στη νυχτιά,
με σένα να μιλάω,
να `χω τα χείλη σφαλιστά,
μα να σου τραγουδάω.
Για τ’ όνειρό μας είμαι εδώ,
για την καρώ κουβέρτα.
Φέρ’ τα χρόνε, όπως θέλεις, φέρ’ τα.
Τα φώτα όλα αναμμένα,
κάτι που άρεσε σε σένα,
το κερί στο κομοδίνο,
το χαμόγελο εκείνο,
που με κάνει και πονάω,
μπρος μονάχα να κοιτάω.
|
Άlli mia méra pérase, pu ise makriá mu,
páli mésa sti nichtiá gráfo stin kámará mu,
me chará ke anamnísis
tin psichí mu na gemísis.
Gráfo mésa sti nichtiá,
me séna na miláo,
na `cho ta chili sfalistá,
ma na su tragudáo.
Gia t’ óniró mas ime edó,
gia tin karó kuvérta.
Fér’ ta chróne, ópos thélis, fér’ ta.
Ta fóta óla anamména,
káti pu árese se séna,
to kerí sto komodíno,
to chamógelo ekino,
pu me káni ke ponáo,
bros monácha na kitáo.
|