Κάθε μέρα παράπονο είν’ η ζωή μου,
κάθε νύχτα η πίκρα μου και πιο βαριά.
Μέρες ατέλειωτες στη φυλακή μου
να μιλάω σε κανένανε και πουθενά.
Μια ζωή για άλλους θυσίασα,
για χιλιάδες στιγμές μοναξιάς.
Πιο πολύ στην τρέλα πλησίασα,
και για μένα ούτε εσύ δεν ρωτάς.
Κάθε μέρα παράπονο είν’ η ζωή μου,
κάθε νύχτα η πίκρα μου και πιο βαριά.
Κάθε μέρα η σκέψη μου διέξοδο ψάχνει,
κάθε νύχτα ο δρόμος μου πάει στο μηδέν.
Μ’ έχουν φορτώσει των άλλων τα λάθη,
μ’ έχουν κλείσει με “πρέπει” και άπειρα “δεν”.
Μια ζωή για άλλους θυσίασα,
για χιλιάδες στιγμές μοναξιάς.
Πιο πολύ στην τρέλα πλησίασα,
και για μένα ούτε εσύ δεν ρωτάς.
Κάθε μέρα παράπονο είν’ η ζωή μου,
κάθε νύχτα η πίκρα μου και πιο βαριά.
|
Káthe méra parápono in’ i zoí mu,
káthe níchta i píkra mu ke pio variá.
Méres atéliotes sti filakí mu
na miláo se kanénane ke puthená.
Mia zoí gia állus thisíasa,
gia chiliádes stigmés monaksiás.
Pio polí stin tréla plisíasa,
ke gia ména ute esí den rotás.
Káthe méra parápono in’ i zoí mu,
káthe níchta i píkra mu ke pio variá.
Káthe méra i sképsi mu diéksodo psáchni,
káthe níchta o drómos mu pái sto midén.
M’ échun fortósi ton állon ta láthi,
m’ échun klisi me “prépi” ke ápira “den”.
Mia zoí gia állus thisíasa,
gia chiliádes stigmés monaksiás.
Pio polí stin tréla plisíasa,
ke gia ména ute esí den rotás.
Káthe méra parápono in’ i zoí mu,
káthe níchta i píkra mu ke pio variá.
|