Λες πως βαρέθηκες αυτή την ίδια συννεφιά
λες πως χωλαίνεις σε σβησμένα μονοπάτια
γυρίζεις ξένη από εχθρό και συντροφιά
σε αυτό τον κόσμο που δεν βλέπεις πια στα μάτια
Μες στο δωμάτιο ταξίδια κάνεις αστρικά
και το ξημέρωμα σε βρίσκει πάλι μόνη
σε ένα ταξί που σε πηγαίνει στην δουλειά
να αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που σε θυμώνει
Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα
ματάκια μου μοιραία
δε θέλω να μου κλαις
κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα
στο ορκίζομαι παρέα
θα ‘ρθουν μέρες καλές
Λες πως κουράστηκες στους ώμους να έχεις το σταυρό
μα εγώ σου λέω μήπως κάνεις κάποιο λάθος
δεν έχει πρόβα αυτή η ζωή και χάνεις καιρό
μα δες τη σπίθα που πετιέται εκεί στο βάθος
|
Les pos varéthikes aftí tin ídia sinnefiá
les pos cholenis se svisména monopátia
girízis kséni apó echthró ke sintrofiá
se aftó ton kósmo pu den vlépis pia sta mátia
Mes sto domátio taksídia kánis astriká
ke to ksiméroma se vríski páli móni
se éna taksí pu se pigeni stin duliá
na anarotiése ti ine aftó pu se thimóni
Káthe balkóni échi álli théa
matákia mu mirea
de thélo na mu kles
káthe balkóni échi álli théa
sto orkízome paréa
tha ‘rthun méres kalés
Les pos kurástikes stus ómus na échis to stavró
ma egó su léo mípos kánis kápio láthos
den échi próva aftí i zoí ke chánis keró
ma des ti spítha pu petiéte eki sto váthos
|