|
Στους δρόμους της απώλειας
γεννιέται η αγάπη
Της κάθε νύχτας δόλιας
ευλογημένο κάτι
Σε κάτι πεζοδρόμια
κατέβηκαν τ’ αστέρια
Και όλα έχουν νόημα
μόνο στα δυο σου χέρια
Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό
το ψέμα και τ’ αληθινό
Αδιαφορία και αγάπη, πλάι πλάι
Πάνω σ’ αυτή την ίδια γη
πεθαίνει τ’ όνειρο και ζει
μοιάζει χαμόγελο το δάκρυ που κυλάει
Στον κόσμο που μεγάλωσα
περίσσεψε ο πόνος
Τα λάθη μου αγκάλιασα
για να μην νιώθω μόνος
Προσωπικοί μου δαίμονες
αρχάγγελοι προστάτες
Τρελές ιδέες εμμονές
μου βάλατε στις πλάτες
Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό
το ψέμα και τ’ αληθινό
Αδιαφορία και αγάπη, πλάι πλάι
Πάνω σ’ αυτή την ίδια γη
πεθαίνει τ’ όνειρο και ζει
μοιάζει χαμόγελο το δάκρυ που κυλάει
|
Stus drómus tis apólias
genniéte i agápi
Tis káthe níchtas dólias
evlogiméno káti
Se káti pezodrómia
katévikan t’ astéria
Ke óla échun nóima
móno sta dio su chéria
Káto ap’ ton ídio uranó
to pséma ke t’ alithinó
Adiaforía ke agápi, plái plái
Páno s’ aftí tin ídia gi
petheni t’ óniro ke zi
miázi chamógelo to dákri pu kilái
Ston kósmo pu megálosa
períssepse o pónos
Ta láthi mu agkáliasa
gia na min niótho mónos
Prosopiki mu demones
archángeli prostátes
Trelés idées emmonés
mu válate stis plátes
Káto ap’ ton ídio uranó
to pséma ke t’ alithinó
Adiaforía ke agápi, plái plái
Páno s’ aftí tin ídia gi
petheni t’ óniro ke zi
miázi chamógelo to dákri pu kilái
|
