“Αυτόν τον αλήτη αγαπάς;” μου λένε όλοι.
“Γι’ αυτόν τον αλήτη ξενυχτάς ως το πρωί;
Μ’ αυτόν τη ζωή σου περνάς,
μ’ αυτόν τη ζωή σου χαλάς;
Αυτός είναι χαμένο κορμί.”
Κι αν είσαι αλήτης, κι αν είσαι ξενύχτης,
κι αν είσαι και χαμένο κορμί,
εμένα μου κάνεις, εμένα μου φτάνεις.
Εσύ `σαι για μένα η ζωή.
“Αυτόν τον αλήτη αγαπάς;” μου λεν κι οι φίλοι,
οι φίλοι που εσύ προσκυνάς σαν να ‘ναι θεοί.
Εσένα εγώ σ’ αγαπώ,
εσένα εγώ σε πονώ.
Εσύ δεν έχεις φίλους, εσύ.
Κι αν είσαι αλήτης, κι αν είσαι ξενύχτης,
κι αν είσαι και χαμένο κορμί,
εμένα μου κάνεις, εμένα μου φτάνεις.
Εσύ `σαι για μένα η ζωή.
|
“Aftón ton alíti agapás;” mu léne óli.
“Gi’ aftón ton alíti ksenichtás os to pri;
M’ aftón ti zoí su pernás,
m’ aftón ti zoí su chalás;
Aftós ine chaméno kormí.”
Ki an ise alítis, ki an ise kseníchtis,
ki an ise ke chaméno kormí,
eména mu kánis, eména mu ftánis.
Esí `se gia ména i zoí.
“Aftón ton alíti agapás;” mu len ki i fíli,
i fíli pu esí proskinás san na ‘ne thei.
Eséna egó s’ agapó,
eséna egó se ponó.
Esí den échis fílus, esí.
Ki an ise alítis, ki an ise kseníchtis,
ki an ise ke chaméno kormí,
eména mu kánis, eména mu ftánis.
Esí `se gia ména i zoí.
|