|
Πέρασε καιρός, τι θέλεις;
Τι γυρεύεις από κείνες τις στιγμές που φύγαν;
Κέρνα με καφέ αν θέλεις,
κάνουμε τσιγάρο κι άσε τις κουβέντες να ν’ απλές, λιγοστές,
όπως δυο φίλοι που βρεθήκαμε τυχαία.
Kι έχω τόσα να θυμάμαι από σένα:
χρόνια που τα ζήσαμε μαζί ένα ένα,
ώρες σιωπηλές και βράδια ερωτευμένα,
κι όλο με ρωτάς πού πήγανε χαμένα.
Πέρασε καιρός, τι θέλεις;
Τι ζητάς από τις στάχτες να μαζέψεις τώρα;
Κάνε μου παρέα αν θέλεις,
όχι όμως πολύ μην τύχει και λύγισω και σου πω “σ’ αγαπώ”,
κι ύστερα μόνη, τόσο μόνη πώς θα ζήσω;
Kι έχω τόσα να θυμάμαι από σένα:
χρόνια που τα ζήσαμε μαζί ένα ένα,
ώρες σιωπηλές και βράδια ερωτευμένα,
κι όλο με ρωτάς πού πήγανε χαμένα.
|
Pérase kerós, ti thélis;
Ti girevis apó kines tis stigmés pu fígan;
Kérna me kafé an thélis,
kánume tsigáro ki áse tis kuvéntes na n’ aplés, ligostés,
ópos dio fíli pu vrethíkame tichea.
Ki écho tósa na thimáme apó séna:
chrónia pu ta zísame mazí éna éna,
óres siopilés ke vrádia erotevména,
ki ólo me rotás pu pígane chaména.
Pérase kerós, ti thélis;
Ti zitás apó tis stáchtes na mazépsis tóra;
Káne mu paréa an thélis,
óchi ómos polí min tíchi ke lígiso ke su po “s’ agapó”,
ki ístera móni, tóso móni pós tha zíso;
Ki écho tósa na thimáme apó séna:
chrónia pu ta zísame mazí éna éna,
óres siopilés ke vrádia erotevména,
ki ólo me rotás pu pígane chaména.
|
