Μου ‘πες πως η νύχτα είναι βουβή
κι όταν ξημερώσει όλα θ’ αλλάξουν
κι οι καρδιές τη μέρα θα φωνάξουν
Μου ‘πες πως η νύχτα είναι βουβή
Κι ήρθε το πρωί
κι ούτε που κατάλαβα πως έφυγε το βράδυ
κι ήρθε το πρωί
κι έμεινα στο ίδιο μέσα το βαθύ σκοτάδι
Ίσως η ζωή,
ίσως να μου χρώσταγε ακόμα ένα μαρτύριο
Κι έτσι το πρωί,
την αδιαφορία σου την ήπια δηλητήριο
Μου ‘πες πως η νύχτα είναι βουβή
και να περιμένω ώσπου να ξημερώσει
γιατί το πρωί ελπίδες θα μου δώσει
Μου ‘πες πως η νύχτα είναι βουβή
|
Mu ‘pes pos i níchta ine vuví
ki ótan ksimerósi óla th’ alláksun
ki i kardiés ti méra tha fonáksun
Mu ‘pes pos i níchta ine vuví
Ki írthe to pri
ki ute pu katálava pos éfige to vrádi
ki írthe to pri
ki émina sto ídio mésa to vathí skotádi
Ίsos i zoí,
ísos na mu chróstage akóma éna martírio
Ki étsi to pri,
tin adiaforía su tin ípia dilitírio
Mu ‘pes pos i níchta ine vuví
ke na periméno óspu na ksimerósi
giatí to pri elpídes tha mu dósi
Mu ‘pes pos i níchta ine vuví
|