Μου φτάνει η αγκαλιές σου οι ψυχρές
γι’ αυτό μια κι έξω κόβω επαφές,
μπορεί να ‘ναι σκληρός ο χωρισμός
αλλά δεν πάει άλλο, δυστυχώς.
Κομμένη, μ’ έχεις γεμίσει με πληγές,
κομμένη, δε θέλω ακόμα πιο πολλές,
κομμένη η ευκαιρία που ζητάς,
να μένει, όλα τελειώσανε για μας.
Δεν ξέρεις τι πάει να πει να ξαγρυπνάς,
να λες, σ’ ευχαριστώ που μ’ αγαπάς,
ποτέ δε μ’ έχεις δει στα σοβαρά,
καιρός να δώσω τέλος σ’ όλα αυτά.
Κομμένη, μ’ έχεις γεμίσει με πληγές,
κομμένη, δε θέλω ακόμα πιο πολλές,
κομμένη η ευκαιρία που ζητάς,
να μένει, όλα τελειώσανε για μας.
Κομμένη, κομμένη,
κομμένη, κομμένη.
|
Mu ftáni i agkaliés su i psichrés
gi’ aftó mia ki ékso kóvo epafés,
bori na ‘ne sklirós o chorismós
allá den pái állo, distichós.
Komméni, m’ échis gemísi me pligés,
komméni, de thélo akóma pio pollés,
komméni i efkería pu zitás,
na méni, óla teliósane gia mas.
Den kséris ti pái na pi na ksagripnás,
na les, s’ efcharistó pu m’ agapás,
poté de m’ échis di sta sovará,
kerós na dóso télos s’ óla aftá.
Komméni, m’ échis gemísi me pligés,
komméni, de thélo akóma pio pollés,
komméni i efkería pu zitás,
na méni, óla teliósane gia mas.
Komméni, komméni,
komméni, komméni.
|