Μια τσαχπίνα παχουλή κι αφράτη,
μ’ όλο νάζια και με μαργιολιές γεμάτη,
ρίχνει φλόγα η ματιά της,
καίει όποιον κι αν θα δει, να της μιλεί μπροστά της,
ρίχνει φλόγα η ματιά της,
καίει όποιον κι αν θα δει, να της μιλεί μπροστά της.
Έτσι και μένα με έχει κάψει,
μες στην καρδιά μου πια και δε βαστώ,
έλα μικρούλα στην αγκαλιά μου,
να ιδείς πως πάσχω και για σένα πως πονώ.
Μέσα στην καρδιά μ’ έχω κρυμμένα
τα δυο ματάκια σου ζωγραφισμένα
και τ’ αφρόπλαστο σου σώμα,
αχ, δεν μπορώ να τ’απολαύσω πια ακόμα
και τ’ αφρόπλαστο σου σώμα,
αχ, δεν μπορώ να το απολαύσω πια ακόμα.
Δεν ξέρω τώρα, θέλεις να κάνω,
χωρίς εσέ να ζήσω δεν ποθώ,
έλα μικρούλα στην αγκαλιά μου,
να ιδείς πως πάσχω και για σένα πως πονώ
|
Mia tsachpína pachulí ki afráti,
m’ ólo názia ke me margioliés gemáti,
ríchni flóga i matiá tis,
kei ópion ki an tha di, na tis mili brostá tis,
ríchni flóga i matiá tis,
kei ópion ki an tha di, na tis mili brostá tis.
Έtsi ke ména me échi kápsi,
mes stin kardiá mu pia ke de vastó,
éla mikrula stin agkaliá mu,
na idis pos páscho ke gia séna pos ponó.
Mésa stin kardiá m’ écho krimména
ta dio matákia su zografisména
ke t’ afróplasto su sóma,
ach, den boró na t’apolafso pia akóma
ke t’ afróplasto su sóma,
ach, den boró na to apolafso pia akóma.
Den kséro tóra, thélis na káno,
chorís esé na zíso den pothó,
éla mikrula stin agkaliá mu,
na idis pos páscho ke gia séna pos ponó
|