Σ’ έχασα μα ακόμα δε σε ξέχασα
γυρίζεις κάθε βράδυ στο μυαλό μου σαν σκιά
Έφταιξα με την καρδιά σου έπαιξα
με χίλιους τρόπους σ’ έκανα να φύγεις μακριά
Έκλαψα και την ψυχή μου στέρεψα
μηνύματα σου έγραψα μα απάντηση καμιά
σ’ έψαξα στα όνειρά μου σ’ έψαξα
μα όπου κι αν σε γύρεψα δεν είσαι πουθενά
Ξημερώνει κι είμαι μόνη
και η νύχτα που τελειώνει
τη μορφή σου φέρνει πάλι όπως παλιά
Μες στης μοναξιάς το γκρίζο
τ’ όνομά σου συλλαβίζω
και τα βήματά σου ακούω στα σκαλιά
Μα είναι όλα παραισθήσεις
τώρα ζω με ψευδαισθήσεις
και κοιμάμαι με μια άδεια αγκαλιά
|
S’ échasa ma akóma de se kséchasa
girízis káthe vrádi sto mialó mu san skiá
Έfteksa me tin kardiá su épeksa
me chílius trópus s’ ékana na fígis makriá
Έklapsa ke tin psichí mu stérepsa
minímata su égrapsa ma apántisi kamiá
s’ épsaksa sta ónirá mu s’ épsaksa
ma ópu ki an se girepsa den ise puthená
Ksimeróni ki ime móni
ke i níchta pu telióni
ti morfí su férni páli ópos paliá
Mes stis monaksiás to gkrízo
t’ ónomá su sillavízo
ke ta vímatá su akuo sta skaliá
Ma ine óla paresthísis
tóra zo me psevdesthísis
ke kimáme me mia ádia agkaliá
|