Μ’ ένα ποτήρι αγκαλιά όλη τη νύχτα,
και με τη σκέψη καρφωμένη στα παλιά,
όσα φαρμάκια μου ‘χεις δώσει απόψε, ρίχ’ τα,
στης απουσίας σου τα μαύρα τα νερά.
Θολό κρασί, θολές οι σκέψεις, μα σε πίνω,
κι ας είσ’ εικόνα πεντακάθαρη στο νου,
και δε με νοιάζει, στο φινάλε, τι θα γίνω,
αφού με ξέχασες και είσαι πια αλλού.
Ξημέρωσε κι ακόμα σ’ αγαπώ
ξημέρωσε κι ακόμα σε θυμάμαι,
ξημέρωσε κι ακόμα δεν μπορώ
σε σκέφτομαι και πάλι δεν κοιμάμαι.
Μ’ ένα ποτήρι αγκαλιά όλη τη νύχτα,
και με του Στράτου τη φωνή να με τρυπά,
μπλέχτηκα πάλι στης αγάπης σου τα δίχτυα,
μ’ ένα παράπονο γλυκό να με πονά.
Έχω την πόρτα ανοιχτή για να περάσεις,
και περιμένω με λαχτάρα να σε δω,
γλυκό φιλί, γλυκό σου λόγο να κεράσεις,
κι από τη στάχτη μου να ξαναγεννηθώ.
Ξημέρωσε κι ακόμα σ’ αγαπώ
ξημέρωσε κι ακόμα σε θυμάμαι,
ξημέρωσε κι ακόμα δεν μπορώ
σε σκέφτομαι και πάλι δεν κοιμάμαι.
|
M’ éna potíri agkaliá óli ti níchta,
ke me ti sképsi karfoméni sta paliá,
ósa farmákia mu ‘chis dósi apópse, rích’ ta,
stis apusías su ta mavra ta nerá.
Tholó krasí, tholés i sképsis, ma se píno,
ki as is’ ikóna pentakáthari sto nu,
ke de me niázi, sto finále, ti tha gino,
afu me kséchases ke ise pia allu.
Ksimérose ki akóma s’ agapó
ksimérose ki akóma se thimáme,
ksimérose ki akóma den boró
se skéftome ke páli den kimáme.
M’ éna potíri agkaliá óli ti níchta,
ke me tu Strátu ti foní na me tripá,
bléchtika páli stis agápis su ta díchtia,
m’ éna parápono glikó na me poná.
Έcho tin pórta anichtí gia na perásis,
ke periméno me lachtára na se do,
glikó filí, glikó su lógo na kerásis,
ki apó ti stáchti mu na ksanagennithó.
Ksimérose ki akóma s’ agapó
ksimérose ki akóma se thimáme,
ksimérose ki akóma den boró
se skéftome ke páli den kimáme.
|