Κυριακή σε είχα βρει
καλησπέρα μου ‘χες πει
και με τράβηξες στο μπαρ κάτι να πιούμε.
Μα η ζάλη ήταν πολλή
κι η ζωή μου αμαρτωλή
και δυο λόγια δεν μπορέσαμε να πούμε.
Νυχτωθήκαμε κι οι δυο
σ’ ένα σκοτεινό στενό
το στενό που είν’ η ζωή μας η χαμένη.
Κι αμαρτήσαμε διπλά
σ’ έναν κόσμο που γελά
όταν βλέπει γύρω τη χαρά διωγμένη.
Σ’ έναν κόσμο αμαρτωλό
περπατήσαμε κι οι δυο
σ’ έναν κόσμο που όλα τα `χει κάνει στάχτη.
Όλα ξένα κι αλλονών
ξένα και των διπλανών
σ’ έναν κόσμο αμαρτωλό χωρίς αγάπη.
Νυχτωθήκαμε κι οι δυο
σ’ ένα σκοτεινό στενό
το στενό που είν’ η ζωή μας η χαμένη.
|
Kiriakí se icha vri
kalispéra mu ‘ches pi
ke me trávikses sto bar káti na piume.
Ma i záli ítan pollí
ki i zoí mu amartolí
ke dio lógia den borésame na pume.
Nichtothíkame ki i dio
s’ éna skotinó stenó
to stenó pu in’ i zoí mas i chaméni.
Ki amartísame diplá
s’ énan kósmo pu gelá
ótan vlépi giro ti chará diogméni.
S’ énan kósmo amartoló
perpatísame ki i dio
s’ énan kósmo pu óla ta `chi káni stáchti.
Όla kséna ki allonón
kséna ke ton diplanón
s’ énan kósmo amartoló chorís agápi.
Nichtothíkame ki i dio
s’ éna skotinó stenó
to stenó pu in’ i zoí mas i chaméni.
|