Την ώρα που η νύχτα πέφτει
κι όλα αλλάζουνε μορφή
τρέχεις στις μύτες σαν τον κλέφτη
ανθρώπου μάτι μη σε δει.
Λιποτάχτησες, λιποτάχτησες
με ρήμαξες με πρόδωσες και μ’ άφησες
όμως εγώ δεν είμαι εχθρός να με φοβάσαι
να ‘σαι καλά όπου και να ‘σαι.
Την ώρα που το δάκρυ στάζει
και έχει ανάψει ο ουρανός
πίσω καρδιά μου μην κοιτάζεις
που με τυλίγει ο καπνός.
Λιποτάχτησες, λιποτάχτησες
με ρήμαξες με πρόδωσες και μ’ άφησες
όμως εγώ δεν είμαι εχθρός να με φοβάσαι
να ‘σαι καλά όπου και να ‘σαι.
|
Tin óra pu i níchta péfti
ki óla allázune morfí
tréchis stis mítes san ton kléfti
anthrópu máti mi se di.
Lipotáchtises, lipotáchtises
me rímakses me pródoses ke m’ áfises
ómos egó den ime echthrós na me fováse
na ‘se kalá ópu ke na ‘se.
Tin óra pu to dákri stázi
ke échi anápsi o uranós
píso kardiá mu min kitázis
pu me tilígi o kapnós.
Lipotáchtises, lipotáchtises
me rímakses me pródoses ke m’ áfises
ómos egó den ime echthrós na me fováse
na ‘se kalá ópu ke na ‘se.
|