|
Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο
της καταιγίδας, το δέντρο του λαού.
Απ’ τη γη ανεβαίνουν οι ήρωες του
όπως τα φύλλο απ’ το χυμό,
κι ο άνεμος θρίβει τα φυλλώματα
της βουερής ανθρωποθάλασσας
ώσπου πέφτει στη γη ξανά.
Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο
που τράφηκε με γυμνούς νεκρούς,
νεκρούς μαστιγωμένους
και πληγωμένους,
νεκρούς με απίθανη όψη.
παλουκωμένους σε κοντάρια,
κομματιασμένους στην πυρά,
αποκεφαλισμένους με τσεκούρια,
πετσοκομμένους απ’ τα τέσσερα άλογα,
σταυρωμένους μες στην εκκλησιά.
Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο
που `ναι οι ρίζες του ζωντανές,
πήρε μαρτυρικό νίτρο,
φάγαν οι ρίζες του αίμα,
ρούφηξε δάκρυα απ’ το χώμα:
τ’ ανέβασε με τα κλαδιά του,
τα μοίρασε μες στην αρχιτεκτονική του.
Γίναν αόρατα λουλούδια, άλλοτε λουλούδια θαμμένα
κι άλλοτε τα πέταλα τους
φωτίσαν σαν πλανήτες.
Κι ο άνθρωπος μάζεψε απ’ τους κλώνους
τα δεμένα μπουμπουκάκια,
χέρι χέρι τα παράδωσε
τα ρόδια ή μαγνόλιες,
και κείνα ευθύς τη γη ανοίξαν,
κι έφτασαν ψηλά ως τ’ αστέρια.
Αυτό το δέντρο των ελεύτερων.
Το δέντρο γη, το δέντρο σύννεφο,
το δέντρο ψωμί, το δέντρο ακόντιο,
το δέντρο γροθιά, το δέντρο φωτιά.
Το πνίγουν τα φουρτουνιασμένα νερά
του νύχτιου καιρού μας,
μα στο κατάρτι ζυγιάζεται
της εξουσίας του ο τροχός.
Άλλοτε πάλι ξαναπέφτουν
τα κλαδιά σπασμένα απο την οργή
και μια στάχτη απειλητική
σκεπάζει το αρχαίο μεγαλείο του:
έτσι πέρασε μες από άλλους καιρούς,
έτσι ξέφυγε το άγχος το θανατερό,
ώσπου ένα χέρι μυστικό,
κάποια μπράτσα αναρίθμητα,
ο λαός, φύλαξε τα κομμάτια,
έκρυψε αναλλοίωτους κορμούς,
και τα χείλη τους ήταν τα φύλλα
του πελώριου μοιρασμένου δέντρου
που διασπάρθηκε σ’ όλες τις μεριές,
που ταξίδεψε μ” όλες του τις ρίζες.
Αυτό είναι το δέντρο, το δέντρο
του λαού, όλων των λαών
της λευτεριάς, του αγώνα.
Έλα ως τη χαίτη του,
άγγιξε τις ξανανιωμένες του αχτίδες,
βύθισε το χέρι στα εργαστήρια
όπου ο παλλόμενος καρπός του
το φως του διαδίδει καθημερινά.
Σήκωσε τη γη τούτη στα χέρια σου,
μέθεξε σε τούτη τη λαμπρότητα,
πάρε το ψωμί σου και το μήλο σου,
την καρδιά σου και το άτι σου
και στήσε φρούριο στο σύνορο,
στη μεθόριο της φυλλωσιάς του.
Υπερασπίσου τα χείλη
κάθε στεφάνης του,
μοιράσου τις εχθρικές του νύχτες,
άγρυπνα για το τόξο της αυγής,
στηρίζοντας το δέντρο, το δέντρο
που μεστώνει καταμεσής στη γη
|
Ki érchete to déntro, to déntro
tis kategidas, to déntro tu lau.
Ap’ ti gi anevenun i íroes tu
ópos ta fíllo ap’ to chimó,
ki o ánemos thrívi ta fillómata
tis vuerís anthropothálassas
óspu péfti sti gi ksaná.
Ki érchete to déntro, to déntro
pu tráfike me gimnus nekrus,
nekrus mastigoménus
ke pligoménus,
nekrus me apíthani ópsi.
palukoménus se kontária,
kommatiasménus stin pirá,
apokefalisménus me tsekuria,
petsokomménus ap’ ta téssera áloga,
stavroménus mes stin ekklisiá.
Ki érchete to déntro, to déntro
pu `ne i rízes tu zontanés,
píre martirikó nítro,
fágan i rízes tu ema,
rufikse dákria ap’ to chóma:
t’ anévase me ta kladiá tu,
ta mirase mes stin architektonikí tu.
Ginan aórata luludia, állote luludia thamména
ki állote ta pétala tus
fotísan san planítes.
Ki o ánthropos mázepse ap’ tus klónus
ta deména bubukákia,
chéri chéri ta parádose
ta ródia í magnólies,
ke kina efthís ti gi aniksan,
ki éftasan psilá os t’ astéria.
Aftó to déntro ton elefteron.
To déntro gi, to déntro sínnefo,
to déntro psomí, to déntro akóntio,
to déntro grothiá, to déntro fotiá.
To pnígun ta furtuniasména nerá
tu níchtiu keru mas,
ma sto katárti zigiázete
tis eksusías tu o trochós.
Άllote páli ksanapéftun
ta kladiá spasména apo tin orgí
ke mia stáchti apilitikí
skepázi to archeo megalio tu:
étsi pérase mes apó állus kerus,
étsi kséfige to ágchos to thanateró,
óspu éna chéri mistikó,
kápia brátsa anaríthmita,
o laós, fílakse ta kommátia,
ékripse analliotus kormus,
ke ta chili tus ítan ta fílla
tu pelóriu mirasménu déntru
pu diaspárthike s’ óles tis meriés,
pu taksídepse m” óles tu tis rízes.
Aftó ine to déntro, to déntro
tu lau, ólon ton laón
tis lefteriás, tu agóna.
Έla os ti cheti tu,
ángikse tis ksananioménes tu achtídes,
víthise to chéri sta ergastíria
ópu o pallómenos karpós tu
to fos tu diadídi kathimeriná.
Síkose ti gi tuti sta chéria su,
méthekse se tuti ti labrótita,
páre to psomí su ke to mílo su,
tin kardiá su ke to áti su
ke stíse frurio sto sínoro,
sti methório tis fillosiás tu.
Iperaspísu ta chili
káthe stefánis tu,
mirásu tis echthrikés tu níchtes,
ágripna gia to tókso tis avgís,
stirízontas to déntro, to déntro
pu mestóni katamesís sti gi
|
