Απόψε, σ’ έχουν φέρει τ’ αστέρια
μες στα δυο μου τα χέρια, σαν και πρώτα, ξανά,
μα ήταν φοβερός εφιάλτης,
όνειρο, βουτηγμένο μέσα στη συμφορά.
Τώρα, απ’ τα μάτια μου, σαν μπόρα,
μαύρο δάκρυ ας χυθεί,
τ’ όνειρό μου να πνιγεί
κι η αγωνία που έχω για σένα στην ψυχή.
Αγάπη κι όρκους έχεις προδώσει,
όλα τα ‘χεις σαρώσει μ’ ένα αντίο πικρό,
μα, μόνο τις δικές σου αναμνήσεις
δεν μπορούσες να σβήσεις, να γλιτώσω κι εγώ.
Τώρα, απ’ τα μάτια μου, σαν μπόρα,
μαύρο δάκρυ ας χυθεί,
τ’ όνειρό μου να πνιγεί
κι η αγωνία που έχω για σένα στην ψυχή.
|
Apópse, s’ échun féri t’ astéria
mes sta dio mu ta chéria, san ke próta, ksaná,
ma ítan foverós efiáltis,
óniro, vutigméno mésa sti simforá.
Tóra, ap’ ta mátia mu, san bóra,
mavro dákri as chithi,
t’ óniró mu na pnigi
ki i agonía pu écho gia séna stin psichí.
Agápi ki órkus échis prodósi,
óla ta ‘chis sarósi m’ éna antío pikró,
ma, móno tis dikés su anamnísis
den boruses na svísis, na glitóso ki egó.
Tóra, ap’ ta mátia mu, san bóra,
mavro dákri as chithi,
t’ óniró mu na pnigi
ki i agonía pu écho gia séna stin psichí.
|