Τώρα θα κλάψω και θα πονέσω και θα χαθώ
μα αύριο, κύριε, σαν ξημερώσει θα σε ξεχάσω.
Όσα μου πήρες κι όσα σου πήρα θα θυμηθώ.
Και αύριο, κύριε, σαν ξένη δίπλα σου θα προσπεράσω.
Τώρα δεν ξέρω αν φταίω ή αν φταις
πέρασες, κύριε, κι έγινες χτες
κλείσαν οι δρόμοι και σβήσαν τα φώτα για μας.
Θα βρω κουράγιο ν’ αρχίσω ξανά
είν’ η αγάπη καημός που περνά
στα περασμένα ποτέ του κανείς δε γυρνά.
Τώρα θα μείνω με αναμνήσεις ένα σωρό
που άφησες, κύριε, στο πέρασμά σου τ’ αγαπημένο.
Όσο κι αν θέλω να σε κρατήσω πια δεν μπορώ.
Βράδιασε, κύριε, και το ξημέρωμα είναι χαμένο.
|
Tóra tha klápso ke tha ponéso ke tha chathó
ma avrio, kírie, san ksimerósi tha se ksecháso.
Όsa mu píres ki ósa su píra tha thimithó.
Ke avrio, kírie, san kséni dípla su tha prosperáso.
Tóra den kséro an fteo í an ftes
pérases, kírie, ki égines chtes
klisan i drómi ke svísan ta fóta gia mas.
Tha vro kurágio n’ archíso ksaná
in’ i agápi kaimós pu perná
sta perasména poté tu kanis de girná.
Tóra tha mino me anamnísis éna soró
pu áfises, kírie, sto pérasmá su t’ agapiméno.
Όso ki an thélo na se kratíso pia den boró.
Orádiase, kírie, ke to ksiméroma ine chaméno.
|