Μες στο βιβλίο της ζωής μου
πόσες φορές έφταιξα πες μου,
αν γύρισα στον κόσμο τον τρελό
πες μου στο φως των καντηλιών.
Πες μου μάγισσα το χθες μου
πόσες αδίκησα ψυχές,
αν μπορέσω ν’ αγαπήσω
πες μου μάγισσα το χθες.
Πέντε μοίρες μου ‘γνεψαν υφάδι
πέντε μέρες όμορφες να ζω
και τις δέκα μέσα στο σκοτάδι
μόνος μου τον κόσμο να μισώ.
Άφησα τώρα στον καθρέφτη
πίσω μια γέρικη μορφή
κι άκουσα την καρδιά να πέφτει
μα δε μου καίγεται καρφί.
|
Mes sto vivlío tis zoís mu
póses forés éfteksa pes mu,
an girisa ston kósmo ton treló
pes mu sto fos ton kantilión.
Pes mu mágissa to chthes mu
póses adíkisa psichés,
an boréso n’ agapíso
pes mu mágissa to chthes.
Pénte mires mu ‘gnepsan ifádi
pénte méres ómorfes na zo
ke tis déka mésa sto skotádi
mónos mu ton kósmo na misó.
Άfisa tóra ston kathréfti
píso mia gériki morfí
ki ákusa tin kardiá na péfti
ma de mu kegete karfí.
|