Τέτοια νύχτα που λάμπουν τ’ αστέρια
δε θα πούμε ποιο είναι το σωστό
όταν λιώνω στα δυο σου τα χέρια
καληνύχτα πως να σου πω
δεν θυμάμαι πικρά καλοκαίρια
και δεν έχω εγωισμό
Μάτια, ματάκια μου, φεγγάρια αναμμένα
όπως εσένα δεν αγάπησα κανένα
στην αγκαλιά σου τη ζωή μου να χωρέσεις
σαν άλλους έρωτες και συ μην με πονέσεις
Ποιος αλλάζει απόψε τα πιόνια
και μοιραία μας φέρνει πιο κοντά
ξαφνικά δε θυμάμαι τα χρόνια
που με πήγαν στο πουθενά
ένα χάδι σου λιώνει τα χιόνια
ρίχνει φώτα στα σκοτεινά
Μάτια, ματάκια μου, φεγγάρια αναμμένα
όπως εσένα δεν αγάπησα κανένα
στην αγκαλιά σου τη ζωή μου να χωρέσεις
σαν άλλους έρωτες και συ μην με πονέσεις
|
Tétia níchta pu lábun t’ astéria
de tha pume pio ine to sostó
ótan lióno sta dio su ta chéria
kaliníchta pos na su po
den thimáme pikrá kalokeria
ke den écho egismó
Mátia, matákia mu, fengária anamména
ópos eséna den agápisa kanéna
stin agkaliá su ti zoí mu na chorésis
san állus érotes ke si min me ponésis
Pios allázi apópse ta piónia
ke mirea mas férni pio kontá
ksafniká de thimáme ta chrónia
pu me pígan sto puthená
éna chádi su lióni ta chiónia
ríchni fóta sta skotiná
Mátia, matákia mu, fengária anamména
ópos eséna den agápisa kanéna
stin agkaliá su ti zoí mu na chorésis
san állus érotes ke si min me ponésis
|