Ματωμένος ουρανός | Matoménos uranós

Δεν είν’ για μας τα γιασεμιά, τα τραγουδάκια τα ρομαντικά.
Οι θλιβεροί αποχωρισμοί δε μας ταιριάζουν, το ξέρω το είχες πει.

Δε θα ξεχάσω ποτέ μου τον ματωμένο ουρανό ,
το άγγιγμα σου το σκληρό και το αναφιλητό.

Δεν ήθελες ποτέ παιδιά κι άλλαζες σπίτια, ποιος σε κυνηγά;
Εγώ ήμουν το πιστό σκυλί μα δε σε κρίνω, το είχα αποδεχτεί.

Δε θα ξεχάσω ποτέ μου τον ματωμένο ουρανό
το φιλί σου το γλυκό, τον πόθο τον τυφλό.

Έφυγες όπως είχες πει, θλιμμένο δείλι, άνοιξης βροχή.
Και τώρα μάταια σε ζητώ κάτω απ’ τον ίδιο κόκκινο ουρανό.

Δε θα ξεχάσω ποτέ μου το ματωμένο ουρανό ,
το άγγιγμα σου το σκληρό και το αναφιλητό.

Den in’ gia mas ta giasemiá, ta tragudákia ta romantiká.
I thliveri apochorismi de mas teriázun, to kséro to iches pi.

De tha ksecháso poté mu ton matoméno uranó ,
to ángigma su to skliró ke to anafilitó.

Den ítheles poté pediá ki állazes spítia, pios se kinigá;
Egó ímun to pistó skilí ma de se kríno, to icha apodechti.

De tha ksecháso poté mu ton matoméno uranó
to filí su to glikó, ton pótho ton tifló.

Έfiges ópos iches pi, thlimméno dili, ániksis vrochí.
Ke tóra mátea se zitó káto ap’ ton ídio kókkino uranó.

De tha ksecháso poté mu to matoméno uranó ,
to ángigma su to skliró ke to anafilitó.