Γιατί μένουμε ξένοι παρόλα τα λόγια
Που κοιμούνται κοντά μας που τα είπαμε όλα
Τι κι αν ήτανε ψέμα δεν πειράζει κανέναν
‘Απ’ τους δυο μας η αλήθεια θα διαλέξει τον έναν
Βρίσκεις ωραίους τρόπους να περνάς
Μες στην καρδιά μου να κοιτάς
Και ύστερα να φεύγεις
Μα κάθε μέρα είσαι εκεί
Και κάθε μέρα πιο βαθιά
Με σημαδεύεις
Γιατί παίζουμε ρόλους απ’ την ίδια σκηνή
Που γνωρίζει το τέλος μα ξεχνάει την αρχή
Από μένα και σένα κάτι θα περισσέψει
Να θυμίζει πως κάποτε είχαμε όρκους πιστέψει
Κρύβεται ο ένας απ’ τον άλλον
Και γυρνάει πλευρό για να ξεχάσει
Πόσο δύσκολο που είναι τώρα
Ο καθένας λόγια ν’ ανταλλάξει
|
Giatí ménume kséni paróla ta lógia
Pu kimunte kontá mas pu ta ipame óla
Ti ki an ítane pséma den pirázi kanénan
‘Ap’ tus dio mas i alíthia tha dialéksi ton énan
Orískis oreus trópus na pernás
Mes stin kardiá mu na kitás
Ke ístera na fevgis
Ma káthe méra ise eki
Ke káthe méra pio vathiá
Me simadevis
Giatí pezume rólus ap’ tin ídia skiní
Pu gnorízi to télos ma ksechnái tin archí
Apó ména ke séna káti tha perissépsi
Na thimízi pos kápote ichame órkus pistépsi
Krívete o énas ap’ ton állon
Ke girnái plevró gia na ksechási
Póso dískolo pu ine tóra
O kathénas lógia n’ antalláksi
|