|
Με το ίδιο μακό
και με κέφι κακό
φύγαν μέρες
Το φεγγάρι απ’ τη μια
και του κόσμου η ζημιά
βάλαν βέρες
Τι θα κάνεις εσύ
είναι εννιά και μισή
τον καπνό μου φυσάω
Και προτού να λουστώ
σταυρουδάκι Χριστό
μες στα δόντια κρατάω
Κι όλο εσένα θέλω μόνο
για κανέναν δε σηκώνω
τώρα πια το ακουστικό
Μόνο εσένα και είμαι εντάξει
το ταβάνι έχει πετάξει
δυο φωτιές στον ουρανό
Σε χρειάζομαι και
το καινούργιο παρκέ
με το πόδι πληγώνω
Σου φυλάω μουσικές
στο ταξίδι να καις
μες στο χρόνο
Τι θα κάνεις λοιπόν
το κομμένο Depon
κυνηγάω στο σεντόνι
Και προτού να το πιω
σαν δεσμός με σκορπιό
λογαριάζονται οι πόνοι
|
Me to ídio makó
ke me kéfi kakó
fígan méres
To fengári ap’ ti mia
ke tu kósmu i zimiá
válan véres
Ti tha kánis esí
ine enniá ke misí
ton kapnó mu fisáo
Ke protu na lustó
stavrudáki Christó
mes sta dóntia kratáo
Ki ólo eséna thélo móno
gia kanénan de sikóno
tóra pia to akustikó
Móno eséna ke ime entáksi
to taváni échi petáksi
dio fotiés ston uranó
Se chriázome ke
to kenurgio parké
me to pódi pligóno
Su filáo musikés
sto taksídi na kes
mes sto chróno
Ti tha kánis lipón
to komméno Depon
kinigáo sto sentóni
Ke protu na to pio
san desmós me skorpió
logariázonte i póni
|
