Μέσ’ στο κρεβάτι άρρωστη χλωμή και μαραμένη π’ όλους τριγύρω τους κοιτάει σαν παραπονεμένη. Είναι η αρρώστια της βαριά κι ελπίδα πια δε μένει το ντέρτι που την τυραννάει στον τάφο την πηγαίνει.
Απ’ τα θολά τα μάτια της δυο δάκρυα κυλούνε την καίνε, την φλογίζουνε, το στήθος της τρυπούνε. Με την ψυχή στο στόμα της τη μάνα της κοιτάει κι απ’ τον φτωχό πατέρα της Συγχώρεση ζητάει.
Πατέρα, μάνα κι αδερφή μην κλαίτε και πονάτε εγώ μονάχα έφταιξα και να με συγχωράτε. Ναι, έφταιξα π’ αγάπησα με όλη την ψυχή μου, εκείνον που μου ζήλεψε μονάχα το κορμί μου.
|
Més’ sto kreváti árrosti chlomí ke maraméni p’ ólus trigiro tus kitái san paraponeméni. Ine i arróstia tis variá ki elpída pia de méni to ntérti pu tin tirannái ston táfo tin pigeni.
Ap’ ta tholá ta mátia tis dio dákria kilune tin kene, tin flogizune, to stíthos tis tripune. Me tin psichí sto stóma tis ti mána tis kitái ki ap’ ton ftochó patéra tis Sigchóresi zitái.
Patéra, mána ki aderfí min klete ke ponáte egó monácha éfteksa ke na me sigchoráte. Ne, éfteksa p’ agápisa me óli tin psichí mu, ekinon pu mu zílepse monácha to kormí mu.
|