Μετανάστης | Metanástis

Στη γέφυρα που βρέθηκα χίμηξε ιο ποτάμι,
νερά σταχτιά και πράσινα με πήραν στο βυθό,
δυο καλοτάξιδα κλαδιά που ‘φταναν ως εδώ,
στάθηκαν, πιάστηκα, δεν ήταν να χαθώ.

Με το φως αγκαλιά θα ριχτώ ξανά στου ήλιου τα φιλιά.

Σε κάποιαν όχθη αφύλαχτη, μαίανδροι με τραβάνε,
σιωπές και κελαηδίσματα το βήμα μου οδηγούν
και με τ’ αγιάζι απ’ το βουνό στα δέντρα αχολογούν,
μια κοντά, μια μακριά, τα φίδια του καημού.

Με το φως στην καρδιά θα τα βρω ξανά του κόσμου τα κλειδιά.

Μοιάζει ο τόπος με θεριό προτού το καμακώσουν,
κι εγώ αλαφροΐσκιωτος στον άγραφο καιρό,
ένα γαλάζιο, φεγγερό σημάδι, κυνηγώ,
σαν στοιχειό άγρυπνο, σαν όνειρο ακριβό.

Με το φως στα μαλλιά θ’ ανεβώ σε μιας πατρίδας τα σκαλιά

Sti géfira pu vréthika chímikse io potámi,
nerá stachtiá ke prásina me píran sto vithó,
dio kalotáksida kladiá pu ‘ftanan os edó,
státhikan, piástika, den ítan na chathó.

Me to fos agkaliá tha richtó ksaná stu íliu ta filiá.

Se kápian óchthi afílachti, meandri me traváne,
siopés ke kelaidísmata to víma mu odigun
ke me t’ agiázi ap’ to vunó sta déntra achologun,
mia kontá, mia makriá, ta fídia tu kaimu.

Me to fos stin kardiá tha ta vro ksaná tu kósmu ta klidiá.

Miázi o tópos me therió protu to kamakósun,
ki egó alafroΐskiotos ston ágrafo keró,
éna galázio, fengeró simádi, kinigó,
san stichió ágripno, san óniro akrivó.

Me to fos sta malliá th’ anevó se mias patrídas ta skaliá