|
Μη με ρωτάς πως κουβαλώ στην πλάτη μου το χρόνο
Ούτε και για τις μελανιές που μου ‘κανε στον ώμο
Μη με ρωτάς στο χέρια μου γιατί κρατάω σφαίρα
και γιατί σπρώχνω συνεχώς εσένανε πιο πέρα
Μη με κοιτάζεις με στοργή
εγώ δε θέλω να ‘μαι μες στους ανθρώπους
εγώ έχω μάθει ν’ αγαπώ σ’ αυτή τη γη
μ’ άλλους τρόπους
Μη με ρωτάς γιατί ποτέ δεν περιμένω κάτι
είναι η ζωή μου θάλασσα από πληγές γεμάτη
Μη με ρωτάς αν μέσα μου ταξίδι η αγάπη κάνει
αυτή συνέχεια ξεκινά, μα εδώ ποτέ δε φτάνει
|
Mi me rotás pos kuvaló stin pláti mu to chróno
Oíte ke gia tis melaniés pu mu ‘kane ston ómo
Mi me rotás sto chéria mu giatí kratáo sfera
ke giatí spróchno sinechós esénane pio péra
Mi me kitázis me storgí
egó de thélo na ‘me mes stus anthrópus
egó écho máthi n’ agapó s’ aftí ti gi
m’ állus trópus
Mi me rotás giatí poté den periméno káti
ine i zoí mu thálassa apó pligés gemáti
Mi me rotás an mésa mu taksídi i agápi káni
aftí sinéchia ksekiná, ma edó poté de ftáni
|
