Δε φταίω εγώ, δε φταις εσύ
μπορεί να φταίει το νησί
μας μάγεψε, μας πήρε τα μυαλά
Το μπλε της θάλασσας μεθάει
το άσπρο των νησιών μας πάει
μας έδεσε για πάντα μας κρατάει
Σ’ αυτή την πόλη την τρελή
πού να το είχα φανταστεί
δεν είσαι αυτός που γνώρισα εκεί
Θυμάμαι εκείνο το νησί
που ο έρωτας για πάντα ζει
κι εμείς οι δυο τον ζήσαμε μαζί
Μη μου μιλάς για καλοκαίρια
για ακρογιαλιές και αστέρια
πες μου μονάχα πως κι εδώ το ίδιο μ’ αγαπάς
Αλλού εσύ, αλλού εγώ
δεν έχω χρόνο να σε δω
βρισκόμαστε μονάχα Κυριακές
Και είναι τόσο ειρωνικό
πως μ’ αγαπάς και σ’ αγαπώ
μας το θυμίζουν κάποιες διακοπές
Μη μου μιλάς για καλοκαίρια
για ακρογιαλιές και αστέρια
πες μου μονάχα πως κι εδώ το ίδιο μ’ αγαπάς
Αγάπες καλοκαιρινές
που είστε τόσο δυνατές
χαθήκατε στης πόλης τα στενά
Η θύμησή σου δυνατή
η παρουσία σου στεγνή
στη σκόνη αυτού του δρόμου θα χαθεί
Μη μου μιλάς για καλοκαίρια
για ακρογιαλιές και αστέρια
πες μου μονάχα πως κι εδώ το ίδιο μ’ αγαπάς
|
De fteo egó, de ftes esí
bori na ftei to nisí
mas mágepse, mas píre ta mialá
To ble tis thálassas methái
to áspro ton nisión mas pái
mas édese gia pánta mas kratái
S’ aftí tin póli tin trelí
pu na to icha fantasti
den ise aftós pu gnórisa eki
Thimáme ekino to nisí
pu o érotas gia pánta zi
ki emis i dio ton zísame mazí
Mi mu milás gia kalokeria
gia akrogialiés ke astéria
pes mu monácha pos ki edó to ídio m’ agapás
Allu esí, allu egó
den écho chróno na se do
vriskómaste monácha Kiriakés
Ke ine tóso ironikó
pos m’ agapás ke s’ agapó
mas to thimízun kápies diakopés
Mi mu milás gia kalokeria
gia akrogialiés ke astéria
pes mu monácha pos ki edó to ídio m’ agapás
Agápes kalokerinés
pu iste tóso dinatés
chathíkate stis pólis ta stená
I thímisí su dinatí
i parusía su stegní
sti skóni aftu tu drómu tha chathi
Mi mu milás gia kalokeria
gia akrogialiés ke astéria
pes mu monácha pos ki edó to ídio m’ agapás
|